“And now here is my secret, a very simple secret: It is only with the heart that one can see rightly; what is essential is invisible to the eye”  
― Antoine de Saint-Exupéry, The Little Prince

​​
Στο νησί μου έχει χώμα που φιλάς. Στο νησί μου έχει χώμα που σκορπάς. Κι αν σταθεί δίπλα στ’αμπέλι θα ‘ναι άγιο το κρασί. Κι αν βρεθεί στον ελαιώνα δε φοβάσαι το χειμώνα. Το τραπέζι σου γεμίζει, το τσουκάλι είναι χορτάτο, έχεις πιάτο με φαγί και ποτήρι με κρασί. Στο νησί μου έχει αγέρα π’ανταριάζει. Στο νησί μου έχει ρίζα ο βοριάς. Μια γεννιέται μια πεθαίνει, πάει κόντρα στο νοτιά. Στ’απανέμι τον κλειδώνει,την ανάσα του σαν πιόνι, στ’ακροδάχτυλα του παίζει ώσπου να ‘ρθει ο Πουνέντης να δηλώσει το παρόν. Τρεις αέρηδες λοιπόν. Στο νησί μου έχει ανθρώπους ν’αγαπάς. Στο νησί μου έχει φάρα να κρατάς. Βάζουν λάδι στο καντήλι μια βδομάδα να βαστά. βάζουν το κρασί συνάμα, έτσι γίνεται το θάμα. Τ’άσπρο σπίτι να ανοίξει να ‘χει απ’όλα τα καλά. Του νησιού μου οι ανθρώποι νέοι, γέροι μία νιότη. Στο νησί μου έχει εσένα να γυρνώ. Στο νησί μου σ’αγκαλιάζει το νερό. Δε φοβάμαι μη και φύγεις, φρόντισα καλά γι’αυτό. Δε φοβάμαι μη δε θέλεις, δω γεννήθηκες και ξέρεις. Απ’τον τόπο που κρατιέσαι απ’το χώμα που πατάς, τ’αγιονέρι σε φυλάει βάλσαμο να ξεδιψάς